Pingwiny

Pingwiny

Pingwiny, pomimo tego że należą do rodziny ptaków nie potrafią latać. . Ponieważ żywią się krylami, rybami, kałamarnicami oraz innymi zwierzątkami morskimi większość czasu spędzają pod wodą. Na końcu dzioba mają umieszczony hak, który ułatwia im łapanie pożywienia. Oprócz tego mają włoski na języku, dzięki którym jedzenie nie wyślizguje im się z dzioba. Pingwiny, które żywią się rybami, tak jak na przykład pingwin cesarski, mają dłuższy i cieńszy dziób,podczas gdy te, które żywią sią krylami, jak pingwin złotoczuby, mają dzioby krótsze i grubsze. Pingwiny nie mają zębów. Mogą one pić słoną wodę, ponieważ ich ciało wyposażone jest w specjalne gruczoły, dzięki którym pozbywają się nadmiernej ilości soli w organizmie. Ludzie nie posiadają takich gruczołów i jeśli pilibyśmy tyle słonej wody, co pingwiny, umarlibyśmy z pragnienia.
W wodzie poruszają się bardzo szybko. Używają skrzydeł jako płetw, więc kiedy są pod wodą machają skrzydłami, tak jakby leciały w powietrzu.
Zamieszkują głównie półkulę południową, szczególnie Antarktydę. Bardzo trudno znaleźć dzikie pingwiny na półkuli północnej. Istnieje tylko kilka gatunków, a wśród nich pingwin równikowy, który zamieszkuje tropiki. Znaczące populacje pingwinów można znaleźć głównie na Antarktydzie, w Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Południowej i Afryce Południowej. Istnieją tylko 17 gatunków pingwinów na całym świecie.
Największy żyjący pingwin –pingwin cesarski-, jest jedynym gatunkiem, który buduje gniazda i rozmaża się na Antarktydzie. Dorosły osobnik może osiągać do 1,1 metra wysokości i ważyć ponad 35 kg. Najmniejszym gatunkiem pingwina jest pingwinek mały, zwany również pingwinem bajkowym, który mierzy zaledwie 40 cm przy wadze około 1 kg. Największym, kiedykolwiek żyjącym przedstawicielem tego rodzaju był ogromny pingwin o nazwie Anthropornis. Rozmiarem przpominał człowieka! Ważył około 90 kilogramów i mierzył około 1.7 metra. I rzeczywiście jego nazwa z łaciny oznacza człowiek-ptak. Aż trudno sobie wyobrazić spotkanie twarzą w twarz z takim ogromnym pingwinem!

Pingwiny pokryte są warstami czarnych i białych piór. Chronią je one przed drapieżnikami, takimi jak lampart morski, który polując bardzo często nie jest w stanie odróżnić białego koloru brzucha pingwina od otaczającej go jasnej powierzchni wody. Jeśli natomiast patrzy z góry, jest mu bardzo trudno wyróżnić czarne plecy pingiwna w ciemnościach oceanu. Dlatego też dla zachowania bezpieczeństwa pingwiny muszą nosić te biało-czarne smokingi i uważać, aby nie pływać do góry nogami.
Pomiędzy gładkimi warstwami piór znajduje się powietrze, które nie tylko umożliwia im utrzymanie się na wodzie ale również chroni przed zimnem. Oprócz tego, ciała pingwinów są uformowane w kształcie torpedy, co czyni ich doskonałymi pływakami osiągającymi prędkość od 6 do 12 kilometrów na godzinę. Na lądzie, aby utrzmać równowagę w pozycji pionowej wykorzystują skrzydła i ogon.
Pingwiny o małych rozmiarach zazwyczaj nie nurkują głęboko i polują na swoje ofiary przy powierzchni wody. W przeciwieństwie do nich duże pingwiny są w stanie nurkować bardzo głęboko w wodach oceanu. I tak na przykład pingwin cesarski może nurkować przez 22 minuty na głębokość ponad 560 m. Pingwiny nie mogą oddychać pod wodą, ale są w stanie na bardzo długo wstrzymać oddech, szczególnie pingwin cesarski. Czasami wynurzają się na moment, aby zaczernąć powietrza i spowrotem wracają pod wodę w poszukiwaniu żywności.

Na lądzie pingwiny poruszają się malutkimi kroczkami, kołysząc się niezgrabnie z boku na bok albo ślizgają się na brzuchach. Niezła zabawa! W rzeczywistości jednak ślizganie się na brzuchu umożliwia im szybkie poruszanie się, przy jednoczesnym oszczędzaniu sił. A kiedy chcą poruszać się szybciej lub przeskoczyć urwiste klify, wówczas podskakują nawet do wysokości 5 metrów.Krótkie nóżki służą do sterowania w wodzie,a błona pławna,tak jak u kaczek, ułatwia im pływanie.
Pingwiny ,podobnie jak my są ciepłokrwiste. I podobnie jak foki, tuż pod skórą mają one warstwę tłuszczu, dzięki której utrzymują ciepło i komfort. Aby zapewnić sobie odporność na wiatr i wodę wcierają w pióra tłuszcz wydzielony przez ciało. Są one również w stanie kontrolować przepływ krwi do zewnętrznych powierzchni ciała, w celu zmniejszenia ilości krwi, która chłodniejąc może spowodować zamrożenie. Bardzo często też zbijają się w gromadę aby utrzymać ciepło i regularnie zamieniają się miejscami tak aby każdy pingwin z grupy choć przez chwilę był w środku. Takie skupisko może liczyć nawet do 5000 pingwinów.
Z kolei pingwiny równikowe, zamieszkujące gorące tropiki to zupełnie inna historia. Zamiast zbijać się w gromadę w celu utrzymania ciepła, rozkładają skrzydła i trzepią piórami dla ochłody.
Pingwiny nie mają zewnętrznych uszu. Ich narządem słuchu są dwa małe- przykryte piórami- otwory, umieszczone w tym samym miejscu gdzie nasze uszy. Słuch dla pingwinów ma takie samo znaczenie, jak dla ptaków, tym bardziej że namierzają się one poprzez wzajemne nawoływania.

Rozmnażają się w dużych koloniach. Te kolonie rozrodze mogą liczyć od 100 par, jak to ma miejsce w przypadku pigwina białobrewego do kilkunastu tysięcy u pigwina złotoczubego. Pingwiny są wiernymi partnerami i zazwyczaj żyją ze sobą przez lata. Większość pingwinów składa dwa jaja w gnieździe, przy czym większe gatunki, takie jak pingwin cesarski czy pingwin królewski tylko jedno. Prawie wszystkie gatunki, z wyjątkiem pigwina cesarskiego dzielą się obowiązkiem utrzymania jaj w odpowiedniej temperaturze. W przypadku pigwnia cesarskiego to ojciec jest odpowiedzialny za inkubacje, podczas gdy matka zajmuje się zdobywaniem pożywienia. Jaja pingwinów mają grubą skorupę i są znacznie mniejsze w porównaniu z jajami innych ptaków.

Gdy tylko pisklę wykluje się z jaja natychmiast rozpoczyna swoje nawoływania, aby rodzice mogli je rozpoznać i odnaleźć wśród dużej kolonii rozrodczej. Może się zdarzyć, że matka po zgubieniu swojego pisklęcia będzie próbowała wykraść pisklę innej matce, co zazwyczaj kończy się niepowodzeniem. Pozostałe matki pilnują czujnie swoich piskląt. Kiedy pisklę jest już wystarczająco duże i silne, mama i tata razem odchodzą do morza w poszukiwaniu pożywienia. Pisklęta są pozostawiane w dużej grupie zwanej żłobkiem. Po powrocie rodzice rozpoznają swoje pisklę po głosie.
Pingwiny nie boją się ludzi. A to dlatego, że na lądzie, takim jak Ankarktyda i jej przybrzeżnych wyspach nie są one narażone na atak drapieżników. Co prawda występuje tam lampart morski i orka, ale żyją one w wodzie. Niemniej jednak odwiedzającym kolonie pingiwnów zaleca się trzymanie dystansu na wypadek, gdyby stały się one zbyt nerwowe.