Indyk dziki, północnoamerykański występuje w Ameryce Północnej. Jest on największym i najcięższym ptakiem grzebiącym, kurakiem. Należy do tego samego gatunku co indyk domowy. Indyki domowe wywodzą się z południowo-meksykańskiego podgatunku indyka dzikiego. Są one zazwyczaj spożywane przez amerykanów w święta Dziękczynienia i Bożego Narodzenia. Hoduje się je w gospodarstwach rolnych.
Dorosłe dzikie indyki mają długie nogi koloru od czerwono-żółtego do szaro-zielonego i ciało koloru czarnego. Samce, z angielskiego "toms" lub "gobblers", po polsku nazywane indorami, potrafią nastroszyć się i rozpościerać swoje pierzaste ogony niczym pawie. Mają one wielką, nagą, czerwonawą głowę, czerwone gardło i szyję pokryte czerwonymi koralami. Korale na szyi są płatem skórnym. Na głowach indyków, znajdują się mięsiste odrosty, zwane brodawkami, które zmieniają zabarwienie na niebieskie, kiedy indyk jest pobudzony, a kiedy jest zdenerwowany lub gotowy do walki, stają się czerwone. To tak niesamowicie kolorowy ptak! Każda stopa indyka jest trójpalczasta, a samce posiadają specjalne broń – ostrogę znajdującą się w tylnej części każdej z nóg. Jest ona używana podczas walk. Długi, mięsisty obiekt nad dziobem samców to wisior. Wisior zmienia barwę na jasnoczerwoną, kiedy indyk jest zdenerwowany.
Dzikie indyki mają długie, ciemne ogony w kształcie wachlarza i błyszczące, brązowe skrzydła. Pióra samców mienią się we wszystkich kolorach. Miejscami są czerwone, fioletowe, zielone, miedziane, brązowe a w niektórych miejscach nawet złote. Samica indyka jest nazywana indyczką. Jej ubarwienie jest mniej jaskrawe. Jest ono zwykle brązowe i szare. Indyki mają od 5000 do 6000 piór. U dorosłych osobników pióra ogonowe są tej samej długości, u młodych osobników pióra mają różną długość.
Samce indyków zwykle mają "pędzel" – czubek lub pęk włosów wyrastających ze środkowej części klatki piersiowej. Pędzle mają około 230 mm (8 cali) długości. Zabawnym jest fakt, że niektóre samice również posiadają pędzel, ale jest on zwykle krótszy i cieńszy.
Waga dorosłych samców waha się od 5 do 11 kg (11-24 funtów), a długość od 100 – 125cm(39-49in). Dorosłe samice są dużo mniejsze. Ich waga waha się od 3-5.4 kg (6.6-12 funta) a długość między 76- 95 cm długości. Ich rozpiętość skrzydeł wynosi od 1,25 do 1,44 m (49-57 cali).
Chociaż są ciężkie, są dobrymi lotnikami – w przeciwieństwie do domowych indyków, które nie są w stanie oderwać się od ziemi. Kiedy poczują zagrożenie, biegną lub wznoszą się w powietrze. Żyją w lasach Ameryki Północnej. Wydają dźwięki wszelkich rodzajów takie jak gulgotanie, gdakanie, skomlenie, skowytanie, trajkotanie i wiele innych.
Dzikie indyki są wszystkożerne. Spędzają całe dnie na poszukiwaniu pożywienia takiego jak żołędzie, nasiona, małe owady oraz dzikie jagody. Pokarmu poszukują na ziemi i małych drzewach. Czasami kończy się na jedzeniu płazów i małych gadów takich jak jaszczurki i węże. Noce spędzają na niskich gałęziach drzew.
Samice poszukują dobrego miejsca na budowę gniazda. Lubią budować gniazda w ziemi ukryte pod bujną roślinnością lasów. Samice składają od 10 do 14 brązowo nakrapianych jaj. Zwykle wyprowadzają one jeden lęg w ciągu dnia. Jaja są inkubowane przez okres co najmniej 28 dni. Młode, które wyklują się z jaja to pisklęta. Pisklęta są pokryte cienkimi piórkami i potrafią przemieszczać się bezpośrednio po wykluciu się. Gniazda opuszczają w ciągu 12 do 24 godzin od wylęgu. Przez pierwsze dwa tygodnie pisklęta nie są zdolne do lotu. Ich jaja są smakowitym kąskiem dla szopów, skunksów, lisów wirginijskich i wężów smugowych. Zarówno młode jak i dorosłe osobniki stanowią pokarm dla kojotów, szopów, psów i orłów. Człowiek jest obecnie głównym drapieżnikiem polującym na dorosłe, dzikie indyki.
Populacja dzikich indyków z Ameryki Północnej zmniejszyła się na początku XX wieku, ze względu na polowania i utratę siedlisk. Jednakże podjęto wysiłki mające na celu ochronę i zachęcanie do hodowli ocalałych północno-amerykańskich dzikich indyków.