Paw złoty

Paw złoty - zdjęcie JJ Harrison
The Green Peafowl - photograph by JJ Harrison

Paw zielony, zwany również złotym posiada największą rozpiętość skrzydeł ze wszystkich grzebiących ptaków. Samiec osiąga do 3 metrów (10 stóp) długości, łącznie z trenem – długimi piórami ogonowymi – i wagę do 5 kg (11 funtów). Samica ma 1,1 m (3.5 stopy) długości i waży około 2,4 kg (5 funtów). Ma ona dużą rozpiętość skrzydeł – około 1,2 m (4 stopy). Jest w stanie latać na duże odległości.

Można je spotkać w lasach tropikalnych południowo-wschodniej Azji, na przykład w Malezji i na Jawie. Są ściśle spokrewnione z Pawiem indyjskim lub niebieskim, które można spotkać w Indiach. W przypadku ich niebieskich kuzynów samce są nazywane pawiami a samice pawicami.

Paw złoty i człowiek
Green Peafowl and Human

Samiec pawia złotego jest jaśniejszy od samicy. Samice są bardziej matowe i nie mają trójkąta zielonych piór na ramieniu skrzydła. Mają brązowo-czarne ubarwienie w części spodniej i ogon z białymi, falistymi liniami. Samce mają długie, proste czuby, jasno połyskujące zielone pióra z czarnymi łuskami i czarno-brązowe skrzydła. Zarówno samce jak i samice posiadają spiczaste czuby, długie nogi, masywne skrzydła i długie ogony.

Samice gnieżdżą się na ziemi i składają za każdym razem od 3 do 5 jaj. To matka bierze na siebie pełną odpowiedzialność za sprawowanie opieki nad młodymi. Zwykle spędzają czas na lub w pobliżu lądu porośniętego wysoką trawą. Odpoczywają na drzewach wysokich na 10 do 15 metrów (33 do 50 stóp). Samce nawołują ze swoich miejsc wypoczynkowych o świcie i zmierzchu.

Żywią się owocami, bezkręgowcami, gadami i innymi małymi zwierzętami. Mogą nawet polować na trujące węże. Dobrze jest więc mieć jednego z nich w swoim ogródku aby chroniły przed nimi! Kleszcze, termity, płatki kwiatów, pęki liści i jagody są również ulubionym pokarmem dorosłych osobników. Są obiektem polowań drapieżników takich jak pantera mglista, kot błotny i kot cętkowany.

Paw zielony jest gatunkiem zagrożonym, wielu ludzi polowało na nie dla ich mięsa i piór, ich jaj i piskląt, a także z powodu zmniejszenia się ich naturalnego siedliska. Niestety, farmerzy z Chin i Tajlandii uważają je za szkodniki, więc trują je.